Een ochtend vol mist en kleur – een herfstige duinheidewandeling in Schoorl

Het is een typisch mistige herfstochtend wanneer ik mijn auto parkeer bij het nog rustige Buitencentrum Schoorlse Duinen. Het is herfstvakantie én weekend, en het belooft een mooie dag te worden, dus ik verwacht later op de dag drukte. Maar nu is het nog heerlijk stil. Achter het buitencentrum ontvouwt zich meteen een kleurenpracht aan herfstbladeren.

Direct achter het buitencentrum liggen de hoogste duinen van Nederland: ruim 55 meter hoog. En voor iedereen die hier wel eens wandelt: ja, dat betekent de beroemde – of beruchte – grote duintrap. Een paar jaar geleden is die helemaal opgeknapt. Je kon zelfs een trede adopteren, compleet met naambordje. Leuk leesvoer tijdens het naar adem happen onderweg naar boven, haha.

Gelukkig word je hier rijk beloond voor je inspanning. Het uitzicht is altijd prachtig, wat voor weer het ook is. Bij helder weer zie je de zee in de verte, maar vandaag verschuilt ze zich achter een dikke mist. De herfstkleuren zijn desondanks adembenemend (net als de trap), en mijn kunsthistorische hart maakt een sprongetje: dit is een perfect voorbeeld van atmosferisch perspectief, waarbij kleuren steeds minder verzadigd worden naarmate ze verder weg liggen.

Na het uitzicht bewonderd te hebben en mijn hartslag weer kalmer tikt, begin ik écht aan de wandeling. Het eerste deel voert door een naaldbos. De rechte stammen, het eeuwige groen — ik vind het prachtig. Ik loop over een zacht tapijt van gevallen naalden.

Het pad klimt en daalt, slingert en strekt zich weer uit. De naaldbomen maken langzaam plaats voor loofbos, waar de herfst zich op haar mooist laat zien: zoveel kleuren, zoveel tinten.

Deze route bestaat grofweg uit twee delen: bos en duin. Na een tijd door de beschutting van het bos te hebben gelopen, laat ik de boomgrens achter me en stap ik het open duingebied in. Daar zie je meteen hoe mistig het nog is én waarom deze route zo geliefd is: de duinheide.

Ik wandel naar een van de vele mooie punten van de route: het Vogelmeer. Het weidse uitzicht en de duintoppen geven me altijd even het gevoel in Schotland te zijn, terwijl ik toch écht gewoon in Nederland sta.

Het meertje is de afgelopen jaren gegroeid. Het bankje dat ooit aan de waterkant stond, staat nu met z’n voeten in het water. Er zijn vandaag weinig vogels; alleen een enkele fuut die steeds onder water duikt op zoek naar een lekker hapje.

Na het Vogelmeer loop ik de heide op. De paden zijn smal en kronkelend, en soms vraag ik me af of ik wel goed zit — mag je hier echt zo dwars over de heide lopen? Maar dan zie ik weer een routepaaltje en weet ik dat ik goed ga. Wat een bijzondere route. Om me heen strekt de heide zich uit. Niet bloeiend, maar nog steeds prachtig. Probeer je eens voor te stellen hoe dit eruitziet in augustus en september!

Na een tijd over de open heide te hebben gedwaald, bereik ik een klein stukje bos. Ik weet dat dit dé omstandigheden zijn voor vliegenzwammen: zandgrond en verschillende boomsoorten waarmee ze in symbiose leven. Dus ik speur rond — en ja hoor, het barst ervan! In dit kleine stukje zie ik er zeker vijftien. Voor mij hét ultieme herfsticoon; ik word er altijd blij van.

Ik verlaat het bosje en vervolg mijn weg door het open duin. Het zand is hier flink mul, waardoor het lastig is tempo te maken. Gelukkig is het uitzicht nog steeds betoverend.

Na een ochtend vol mist merk ik dat deze eindelijk optrekt. De lucht wordt lichter en dan — het eerste zonnetje! Het licht verandert, de kleuren worden nog intenser. Prachtig om dit zo te zien gebeuren

Langzaam nader ik weer het bos. De struikjes worden hoger en opener, en nu de zon voorzichtig schijnt, zie ik overal kleine pareltjes van dauw op takjes en spinnenwebben.

Op de grens van open duin en bos staat een bankje in het zachte zonlicht. Ik neem plaats, drink een kopje thee en geniet van de warmte van de doorbrekende zon

Even later is de nevel volledig verdwenen — letterlijk als mist voor de zon. Een stralend blauwe lucht verschijnt, en het wordt zelfs zo lekker dat ik mijn jas uit kan doen.

Het bos verwelkomt me opnieuw, met warme herfsttinten en slingerende paden die me langzaam weer richting de hoogste top brengen.

Mijn oordeel

⭐⭐⭐⭐⭐

Adembenemend en betoverend: zo voelt deze route. Ik heb hem inmiddels in twee seizoenen mogen lopen en durf wel te zeggen dat het hier in élk seizoen volop genieten is.

Informatie:

Startpunt: Schoorlse Duinen

Route: Duinheidewandeling

App code: 15778

Lengte: 11,76 km

Soort paden: Onverharde paden, soms door mul zand

Geschikt voor honden: Honden zijn op deze route niet toegestaan.

Horeca: Brasserie IJgenweis bij het startpunt

Parkeren: Betaald parkeren op P1 en P2 bij het startpunt. 

OV: Bushalte Idenslaan op 11 minuten lopen van het startpunt